کتاب: حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ - صفحہ 436
کششے کہ عشق وارونگذاروت بدیں ساں
بہ جنازہ گر نہ آئی بہ مزار خواہی آمد
ہمہ آہوانِ صحرا سرخود نہادہ برکف
بہ آمید آں کہ روزے بہ شکار خواہی آمد
۔۔۔
صبا بہ تہنیتِ پیرمے فروش آمد
کہ موسمِ طرب و عیش و ناؤ نوش آمد
ہوا مسیح نفس گشت و بادہ نافہ کشا
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد
تنور لالہ چناں بر فروخت باد بہار
کہ غنچہ غرق عرق گشت و گل بجوش آمد
۔۔۔
غلامِ نرگس مست تو تاجدار انند
خرابِ بادہ لعلِ تو ہوشیار انند
ترا صبا و مرا آبِ دیدہ شد غماز
وگرنہ عاشق و معشوق راز دادنند
گذار کن چوصبا بر بنفشہ زار دببیں
کہ از تطاولِ زلفت چہ سوگوار انند
نہ من براں گلِ عارض غزل سرایم وبس
کہ عندلیبِ تو از ہر طرف ہزار انند
بیابہ میکدہ و چہرہ ازغوانی کن
مرد بصومعہ کانجا سیاہ کار انند
خلاص حافظ ازاں زلف تابدار مباد
کہ بستگانِ کمند تو رستگار انند
۔۔۔
حافظ صبور باش کہ درراہِ عاشقی
ہرکس کہ جاں نداد بجاناں نمیرسد
۔۔۔
خبر بلبل ایں باغ مپرسید کہ من
نالہ می شنوم کز قفسے می آید
۔۔۔
نہ ہرکہ چہرہ برا فروخت دلبری داند
نہ ہرکہ آئینہ دارد سکندری داند
نہ ہرکہ طرفِ کلہ کج نہاد و تند نشست
کلاہ داری و آئینِ سروری داند
ہزار نکتہ باریک ترزمو ایں جا است
نہ ہرکہ سر بترا شد قلندری داند