حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ

بے خود از شعشعہ پرتو ذاتم کردند بادہ از جامِ تجلی بصفا تم دادند چہ مبارک سحرے بود وچہ فرخندہ شبے آں شب قدر کہ ایں تازہ براتم دادند چوں من از عشق رخش بے خود و حیراں گشتم خبر از واقعہ لات و مناتم دادند من اگر کام روا گشتم و خوش دل چہ عجب مستحق بودم و ایں ہا بزکاتم دادند کیمیائیست عجب بندگی پیر مغاں خاک او گشتم و چندیں درجاتم دادند ایں ہمہ قند و شکر کز سخنم می ریزد اجر صبریست کزاں شاخ بناتم دادند ۔۔۔ دیرست کہ دلدار پیامے نفرستاد ننوشت کلامی و سلامی نفرستاد ۔۔۔ وی پیرمے فروش کہ ذکرش بخیر باد گفتا شراب نوش و غم دل ببر زیاد حافظ گرت ز پندِ حکیماں ملالت است کوتہ کنیم قصہ و عمرت دراز باز ۔۔۔ دست از طلب ندارم تاکامِ من برآید یا جاں رسد بجاناں یا جاں زتن برآید ہردم چو بے وفا نتواں گرفت یاری مائیم و آستانش تاجاں زتن برآید ۔۔۔ نگارِ من کہ بمکتب نرفت و خط ننوشت بغمزہ مسئلہ آموزِ صد مدرس شد ۔۔۔ من ارچہ عاشقم درند و مست و نامہ سیاہ ہزار شکر کہ یارانِ شہر بے گنہند مبیں حقیر گدایانِ عشق را کایں قوم شہانِ بے کمر و خسروانِ بے کلہ اند ۔۔۔ بہ بسم رسیدہ جانم تو بیاکہ زندہ مانم پس ازاں کہ من نہ مانم بچہ کار خواہی آمد