حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ

حافظ از بادِ خزاں درچمن دہر مرنج فکرِ معقول بفرماء گل بے خار کجاست ۔۔۔ بس تجربہ کردیم دریں دیرِ مکافات بادرد کشاں ہرکہ در افتاد بر افتاد ۔۔۔ سرِ خدا کہ عارف صادق بکس نگفت در حیرتم کہ بادہ فروش از کجا شنید یا رب کجاست محرم رازے کہ یکزماں دل شرح آں دہد کہ چہ درد چہاشنید حافظ وظیفہ تو دعا گفتن ست و بس دربندِآں مباش کہ نہ شنید یا شنید ۔۔۔ برزینے کہ نشانِ کفِ پائے تو بود سالہا سجدہ صاحبِ نظراں خواہد بود ۔۔۔ قند آمیختہ باگل نہ علاجِ دلِ ماست بوسہ چند بیامیز بدشنامے چند ۔۔۔ دلا بسوز کہ سوزِ تو کارہا بکند دعائے نیم شبی دفع صد بلا بکند ۔۔۔ صد ملکِ دل بہ نیم نظیر میتواں خرید خوباں دریں معاملہ تقصیر می کنند قومے بجدد جہد گرفتند وصلِ دوست قومے دگر حوالہ بہ تقدیر می کنند می خورکہ شیخ و حافظ و مفتی و محتسب چوں نیک بنگری ہمہ تزویری کنند ۔۔۔ شکر ایزد کہ میانِ من واو صلح فتاد حوریاں رقص کناں ساغر شکرانہ زدند ۔۔۔ دوش وقت سحر از غصہ نجاتم دادند وندراں ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند