کتاب: حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ - صفحہ 433
خضتہ برسنجابِ شاہی نازنینے راچہ غم گرز خار و خار ساز و بسترد بالیں غریب ۔۔۔ تو و طوبیٰ وما و قامتِ یار فکر ہرکس بقدرِ ہمتِ اوست من و ودل گرفنا شدیم چہ باک غرض اندرمیان سلامت اوست گرمن آلودہ دامنم چہ عجب ہمہ عالم گواہِ عصمت اوست ۔۔۔ ہرچہ ہست از قامتِ ناسا و بے اندامِ ماست ورنہ تشریف تو بر بالائے کس کوتاہ نیست بندہ پیر خرا باتم کہ لطفش دائمست ورنہ لطفِ شیخ و زاہد گاہ ہست و گاہ نیست ۔۔۔ سحر کرشمہ و صلش بخواب میدیدم زہے مراتب خوابی کہ بہ زبیداری ست جمالِ شخص نہ چشمت و زلف عارض و خال ہزار نکتہ دریں کاروبارِ دلداری ست ۔۔۔ اگرچہ عرض ہنر پیش یار بے ادبی ست زبان خموش و لکن وہاں پراز عربی ست پری نہفتہ رُخ و دیودر کرشمہ و ناز بسوخت عقل زحیرت کہ ایں چہ ابو العجبی ست ازیں چمن گلِ بیخارکس پخید آرے چراغِ مصطفوی باشرارِ بولہبی ست حسن ز بصرہ بلال از حبش صہیب ازردم زخاکِ مکہ ابوجہل ایں چہ بو العجبی ست مباش درپئے آزار وہرچہ خواہی کن کہ در شریعت ماغیر ازیں گناہے نیست ۔۔۔ وقتِ عزیز رفت بیاتا قضا کنیم عمرے کہ بے حضورِ صراحی و جام رفت زاہد غرور داشت سلامت بنرد راہ رنداز رہِ نیاز بدار السلام رفت ۔۔۔