حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ

چہ نسبت است برندی صلاح و تقویٰ را سماعِ وعظ کجا، نغمہ رباب کجا چوکحل بینشِ ماخاکِ آستاں شماست کجاردیم بفرما ازیں جناب کجا ۔۔۔ اگر آں ترک شیرازی بدست آرد دل مارا بخالِ ہندوش بخشم سمرقند و بخارا را بدہ ساقی مے باقی کہ در جنت نخواہی یافت کنار آبِ رکنا باد و گلگست مصلیٰ را زعشق ناتمام ما جمالِ یار مستغنی است بآب و رنگ و خال و خط چہ حاجت روئے زیبارا حدیث از مطرب و می گو و رازِ دہر کمتر جو کہ کس نکشو و نکشاید بحکمت ایں معما را بدم گفتی و خرسندم عفاكّ الله نکو گفتی جوابِ تلخ می زیبد لبِ لعلِ شکر خارا ۔۔۔ دوش از مسجد سوئے میخانہ آمد پیرِما چیست یارانِ طریقت بعد ازیں تدبیرِ ما ما مریداں رو بسوئے کعبہ چوں آریم چوں رو بسوئے خانہ خمار دارد پیرما ۔۔۔ حافظامے خورد رندی کن و خوش باش دے دامِ تزویر مکن چوں دگراں قرآں را ۔۔۔ صبا بلطف بگو آں غزالِ رعنارا کہ سربکوہ و بیاباں تو دادہ مارا غرورِ حسن اجازت مگر نداد اے گل کہ پرسشے نکنی عندلیب شیدا را بحسنِ خلق تواں کرد صید اہل نظر بہ بندو دام نگیرند مرغِ دانا را چوبا حبیب نشینی و بادہ پیمائی بیاد آر حریفان بادہ پیمارا جز ایں قدر نتواں گفت در جمال توعیب کہ خال مہر وفا نیست روئے زیبارا ۔۔۔ محرمِ راز دلِ شیدائے خویش کس نمی بینم ز خاص و عام را