حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ

مرا اے مے فروش آں بیخودی نیست مگر دربادہ آبے کردہ باشی ۔۔۔ واعظاں کیں جلوہ بر محراب و منبری کنند چوں بخلوت می ردندآں کاردیگری کنند مشکلے دارم زدانشمندِ مجلس باز پرس توبہ فرمایاں چرا خود توبہ کمتری کنند ۔۔۔ ریا حلاں شمار ندد جامِ بادہ حرام زہے طریقت و ملت، زہے شریعت و کیش (حافظ شیرازی) ۔۔۔ اے ترک غمزہ زن کہ مقابل نشستہ درویدہ ام خلیدہ و درد دل نشستہ آرام کردہٖ بنہاں خانہ دلم خلقے دریں گماں کہ بہ محفل نشستہ (فیضی) ۔۔۔ بملا زمانِ سلطاں کہ رساند ایں دعار کہ بشکر پادشاہی زنظر مراں گدارا چہ قیامت جاناں کہ بہ عاشقان نمودی رُخ ہمچو ماہ تاباں دل ہمچونگِ خارا دلِ عالمے بسوزی چو عذار برفروزی تو ازیں چہ سود داری کہ نمی کنی مدارا ہمہ شب دریں اُمیدم کہ نسیم صبح گاہی بہ پیام آشنائے بنواز د آشنارا(حافظ) ۔۔۔ حکمِ عشق است کہ از اہلِ ریا بگریزیم آنچہ برشیخ حلال است، حرام است ایں جا(گرامی) ۔۔۔ کارِ من آخر شد و آخر زمن کارے نہ شد مشتِ خاکِ من عیارِ کوچہ یارے نہ شد سالہا خونِ جگر در نافِ آہو شد گرہ مشک شد، اماچہ شد، خالِ رخ یارے نہ شد ۔۔۔ سالہا دل طلبِ جامِ جم از مامے کرد آنچہ خودداشت ز بیگانہ تمنا مے کرد