حضرت مولانا داؤد غزنوی رحمۃ اللہ علیہ

دردِ دل خویش طاہرہ گشت و ندید جز ترا صفحہ بہ صفحہ لابہ لا، پردہ بہ پردہ توبہ تو (قرۃ العین طاہرہ) ۔۔۔ مے خندم و مے گریم چوں گل بہ تہِ شبنم مے سوزم ومے سازم چوں خوں بہ کباب اندر ۔۔۔ سرمد غم عشق بو الہوس رانہ وھند سوزِ دل پروانہ مگس را نہ دھند عمرے باید کہ یار آیدِ بہ کنار ایں دولت سرمد ہمہ کس رانہ دھند(سرمد) ۔۔۔ زاہد بہ زنِ فاحشہ گفتامستی از خیر گستی وبہ شر پیوستی زن گفت چناں کہ مے نمایم ہستم تو نیز چناں کہ مے نمائی، ہستی(خیام) ۔۔۔ مے خور کہ شیخ و حافظ و مفتی و محتسب چوں نیک بنگری ہمہ تزویر می کنند(حافظ) ۔۔۔ انساں کشید بار امانت نگہ کنید مارا بایں گیاہِ ضعیف ایں گماں نہ بود ۔۔۔ شب ہائے وصل و گوشہ چشم عنایتے مائیم و زلف یار و مسلسل حکایتے ہاں وارسی بہ نکتہ مضمونِ باغِ خلد خوانی اگرز مصحف رخسار آیتے عصیانِ ما ورحمت پروردگارِ ما ایں را نہایتے است، نہ آں را نہاتے از چشم فتنہ مست کہ خونریز عالم است مضمون وارد و گیرِ قیامت روایتے عقلِ بہانہ جو سپرافگندورم گرفت در عرصہ کہ عشقِ علم کرد رایتے تا چند امتحان تغافل! تبسمے دیرینہ بندہ ایست گرامی، رعایتے (گرامی) ۔۔۔