مجموعہ رسائل گکھڑوی

کہندا سی پھر بھی میں تے آیت سنائی سی ملاں دی کوئی نہ منیں اپنی چلائی سی ملاں حدیث کہندا کوک چا پائی سی عبدالمجید اٹھ کے آکھے آداب تھیں دسّو جناب سانوں کڈھ کے کتاب تھیں لہنے دی دینی آگئی بُھلے حساب تھیں ملاں دے سَنے بہ کے ورقے پئے پھولدے کر دے اُتاول۔ انھے جیوں کر ٹٹولدے دسّو کتاب چھیتی او دہروں پئے بولدے منٹ جاں گذرے کجھ کہیا وچاریاں لبھی نہیں اجے سانوں بھاجڑ دے ماریاں پچھوں بتاساں کیتا وعدہ ایہ ساریاں عبدالمجید کہیا دَسو ضرور جی ملاں نوں آکھو ڈھونڈے عبدالغفور جی نہیں تے فرماؤ اپنی غلطی منظور جی اک ایہ عیب کڈھ کے نظری نہ پاندے او دوجا ایہ ذمے نبی پاک دے لاندے او جلدی بتاؤ کاہنوں حیلے بناندے او ملک فرمایا صاحب کڈھ کے جلدی ویکھا دیو گھاٹا کی اس دے اندر پچھا چھڈالیو ملدی نہیں سانوں یاں ایہ اٹھ کے فرما دیو چنگا انصاف کیتا چنگا فرمایا سی شوروں سی روکے نالے چنگا دبکایا سی ورنہ انہاں نے اپنا رَچھ وکھایا سی اُٹھدے شتابی پھر بھی رولا چا پاوندے پنج ست کتاباں چک کے لوکاں ویکھاوندے مجمع تے غنیہ لے لے نام بتاوندے عبدالمجید کہندا گھلّو چا ساریاں کر دے پئے کاہنوں رو رو بازی طرازیاں سانوں وکھاؤ کاہنوں اوتھے کھلاریاں دتے شکنجے اندر مڑکے تقدیر نے دَسّن نہ اُٹھ کے بیٹھے چپ دلگیر نے لوکاں نے جاتا مارے پھوکے پئے تیر نے