مجموعہ رسائل گکھڑوی

کہڑے تے کہڑے والی گل بنایو سو اے پر ایہ اُس دی کسے گل نہ منی سی یاراں نوں ہوئی سن کے پوری بدظنی سی غیرتِ الٰہی چھڈیا ککھ نہ کنّی سی عبدالغفور نوں بھی لَے گیا اُٹھا کے نٹھا میدان وچوں دم دبا کے خلقت حیران ویکھے اڈیاں چاکے چنگی ویکھائی مردی ملاں ملتانی نے عبدالغفور نالے منطق لاثانی نے ایسی نہیں دسی کدے کنڈ زنانی نے لاہی امید لوکاں نٹھے وچارے نے جھاڑ کے ٹُر گئے شوہدے کیناں چارے نے مگر نہ جاؤ اوہ تے مارے کے مارے نے منٹ جاں گیاں اونہاں کجھ وہائے سَن ملک مکرم تھانے والے بھی آئے سَن اگّے ملتانی ہوریں کوئی نہ پائے سَن فتح محمد جس دم ڈٹھا ایہ حال سی ملاں ول وگیا اُٹھ کے جلدی دے نال سی دونہاں نوں اگّے دَہرکے لیایا اٹھال سی سچی ایہ گل یارو ٹلدی تقریر نہ ڈھڈ لفایاں گُھسّے کدے بھی تیر نہ ربوں جو آوے اُس نوں روکے تدبیر نہ ورنہ ایہ سچی گل قابو نہیں آوندے شرطاں دے اندر رولا پاکے ٹر جاوندے جاہل نہ بھیڑے اس راز نوں پاوندے شہر گجرات ایہو حال وہایا سی جدوں منظور دیوبندیاں بولایا سی قابو نہ آئے سارا زور لگایا سی پچھوں لاہور ہویا جلسہ علما دا آیا سی اوتھے پتر احمد رضا دا اوتھے بھی ہویا کم دانے تے گھا دا شرطاں دے اندر سارا وقت ٹپایا سی لوکاں کرائے روہڑے دُکھ اُٹھایا سی

[1] ملک خزانچند صاحب تھانیدار پولیس لالہ موسیٰ۔