مجموعہ رسائل گکھڑوی

جتھیاندا موہری غازی مرد مغفور سی اوتھے بھی اُس نے اوہاہتھ ویکھایا سی لوکاں نوح بھنڈی اُتّے چنگا بھڑکایا سی آپوں چپیتا اپنے گھر نوں مڑ آیا سی پچھوں بتیرے لوکاں کیتے تکرار سَن جلسے دے روکن اُتے ہوئے تیار سَن ملاں دی آیت وانگوں مندے گفتار سَن عبد الحکیم آخر بھیت ایہ پاوندا ملاں پیا اینویں سکی فتح بناوندا ڈردا مقابل ہونوں جلسہ پٹاوندا چلو اعلان کرو ڈنکہ بجا دیو ملاں نوں چل کے اوتھے پھاہے دیوا دیو مسلہ مقرہ کرو شرطاں لکھا دیو لوکاں نے واہ وا کہیا کیتی منظور سی ملاں شکنجے دتا کیتا مجبور سی آکھے کی شوہدا جانا پیا ضروری سی تھانے دی مسجد اندر جا کے بیٹھاوندے اہل حدیثاں تائیں نالے بولاوندے شرطاں دے اندر پیہنا لماں چا پاوندے اصلی حقیقت ملاں نہیں سی موکاوندا چھوٹا جیویں بچہ دارُو نہیں پواوندا زاغ دے وانگوں قابو ہرگز نہ آوندا پینڈو تے شہری سارے لوگ بیزار سَن دُھپے کھلوتے شوہدے تنگ لاچار سَن گندے پئے کلمے کہندے بعضے گوار سَن فتح محمد اندر داخل ہو جاوندا ملاں نوں جھڑکے ہچھا چنگا دبکاوندا ملاں تو دس کھاں کیوں نہیں گل مکاوندا ہویا مجبور ملاں بولیا فیر نہ شرطاں طے ہویاں لگی ذرا بھی دیر نہ سدھا ہو ٹریا کیتی ہیر تے پھیر نہ سچی کہاوت جیہڑی لوکی سناوندے رچھاندے بناں مچھ قابو نہ آوندے

[1] میں اس کو آفرین کہتا ہوں ، باوجود ایک آنکھ ہونے کے پھر بھی کس ہوشیاری سے رہا۔ آپ کو دونوں سے کیا فائدہ ہوا۔ ولھم أعین لا یبصرون بھا۔