مجموعہ رسائل گکھڑوی

فتح ہو جاسی تیری اندر رجال وے عبدالغفور دتا کوئی نہ جواب سی غوطے پیا کھاندا اندر فکراں دے آب سی اٹھدا سی چرکا شوہدا بہندا شتاب سی ایسے ای خاطر سکھاں دتیاں گواہیاں نے شوق تھیں لکھ کے ساڈی طرف پہنچایاں نے لعنت خدا دی جس نے آپوں بنایاں نے میرے اس لکھے اُتے جس نوں ہے بار نہ اندر وچہ بہ کے اینویں ہووے بیزار نہ چیلنج نوں ویکھے رکھے ذرا اُدھار نہ عبدالغفور اوتھے کچھ نہ کیتا اے سنے ملتانی ویہندا رچو یلتا اے ملک[1] تھیں پچھو جا کے حال جو بیتا اے اینویں گھر جا کے اپنی فتح بنائی سُو جھوٹھا ندلی بیڑی ٹھہلی خلقت ڈبائی سُو اوتھے تے کجھ نہ بنیاں جان چھڈائی سُو ٭٭٭ زندہ ہمیشہ سوہنے رب دی ذات ہے خلقت تے راہیاں وانگوں رات دی رات ہے نبی پیارے دی بھی ہوئی وفات ہے ایسے ئی خاطر لوکاں پچھوں ہجران تھیں لکھے وفات نامے درد فغان تھیں سن دے تے روندے کر دے ذکر زبان تھیں چمکے مدینے اندر شعلہ مزار دا ایتھے پیاسانوں تیر ہجراندے مار دا بخشیں اک واری ربا درشن دربار دا عالم ملائک اندر روح حضور دا ویکھے تجلی روز رب غفور دا